Een lach en een traan

Eigenlijk heb ik zò veel te vertellen, maar eigenlijk weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen. Maar laat ik maar bij het beginnen waar ik in mijn laatste verslag mee ben geëindigd.

In mijn laatste verslag schreef ik dat ik naar Nkorenza zou gaan, samen met Lotte en Sjaak. Zaterdagmorgen (21-01-17) zijn we in een overvolle trotro vertrokken naar Nkorenza. Het was lekker warm tussen mijn beide buurvrouwen, maar ach, het waren maar 5 warme uurtjes naast elkaar. Heeft ook wel iets, beetje aan elkaars zweet ruiken, of op iemand zijn schouder in slaap vallen..
We kwamen aan bij de laatste bus stop en zijn toen in een taxi gestapt richting PCC (hand in hand project). Eenmaal aangekomen werden we ontvangen op het PCC project.. maar wauw, wat voelde dit bijzonder! Alle 3 voelde we allemaal een bijzonder gevoel van binnen.. heel apart.
Het is een ontzettend groot terrein, met veel faciliteiten en mogelijkheden. Er wonen nu 95 kinderen/volwassenen met een lichamelijke of verstandelijke beperking. We kregen een rondleiding over het terrein van Greetje, 1 van de vrijwilligers. Met z’n 3e hadden we een mooi huisje toegewezen gekregen. De douche en wc waren buiten, en dat was wel heel vet. Want wanneer kun je nu onder een sterrenhemel douchen? Er stond een muurtje om heen hoor, dus geen paniek ;-)
’s Avonds nog met Greetje wat gedronken en gekletst en toen zijn we gaan slapen. De volgende morgen waren we al vroeg wakker. Want om 07:00 beginnen ze hier met rondjes over het terrein lopen, en dit gaat gepaard met muziek ;-) Super leuk!

Na het ontbijt zijn we vertrokken naar de apen en de Kentapo watervallen! Het was hier echt ontzettend mooi! Het was erg leuk om de apen te kunnen voeren. Sommige kwamen gezellig buurten op je schouder of op je hoofd, sommige vonden het maar eng en bleven veilig op de grond. Na de aapjes in het bos, gingen we naar de watervallen.. je had hier 3 verschillende watervallen.. de 1e was niet heel groot, de 2e was helemaal niet groot, maar de 3e was wel groot. En hier hebben we dan ook lekker gezwommen en van de rotsen gegleden ;-) Hoewel dat best wel pijnlijk was, haha.
Om 6 uur waren we weer in Tamale en gingen we terug naar ons gastgezin. Helaas had ik nog een spannend terugrit, want de yellow yellow bracht me op een heel andere plek in de stad. Maar goed, uiteindelijk bracht hij me thuis. Gelukkig!

De nieuwe week begon weer bij maandag en heb ik gewerkt in het ziekenhuis, nog steeds op OPD. Ik heb het hier goed naar mijn zin. Uit mijn werk fiets ik altijd door naar de lodge, om daar gezellig met Lotte wat te kletsen en te eten.
Afgelopen weekend was het laatste weekend met Lotte en Naomi, dus hebben we nog even wat leuke dingen met elk aar gedaan. Vrijdag was Naomi haar laatste dag in Ghana en zijn we dus donderdag na de lunch de stad in geweest, leuke dingetjes gekocht, wat gedronken en daarna weer naar huis. Vrijdag was het alweer de laatste werkdag en het was mega druk op de afdeling. Ook wel handig als er 1 arts aanwezig is, die alle patiënten moet opvangen. Je begrijpt dus wel dat de gehele afdeling vol zat met patiënten. En de hoofdzusters waren ook telkens foetsie, dus op zich heb je het dan best druk in je eentje ;-)

Zaterdag ben ik samen met Lotte en Latifa naar de salon geweest. Want ik wilde wel een Afrikaans kapsel.. helaas zag dat er minder tof uit dan ik had gehoopt.. dus uiteindelijk heeft Lotte mijn haar nog gefikst, en heb ik alleen wat vlechtjes aan de zijkant van mijn hoofd. Stukken beter!
Lotte en ik wilde daarna gaan lunchen bij Chucks, helaas was dit restaurant nog niet open, dus zijn we maar pizza gaan eten.. ook niet verkeerd.
Beide waren we erg moe en zijn we in de lodge half in slaap gevallen, we moesten nog wat energie op doen omdat we ’s avonds uit zouden gaan met Bash. Om 09:00uur werd ik opgehaald door Bash en zijn we naar Wooden gereden. Daar zat Lotte al op ons te wachten. Na een paar cocktails was het tijd om onze dansmoves te laten zien. We moesten nog wel even geduld hebben, want het was nog erg rustig. Maar na een uurtje begon de club al aardig vol te raken en konden we lekker dansen.
Iedereen was jaloers op Bash, want hij had 2 salaminga’s bij zich. Maar gelukkig wilde er ook nog andere mannen maar al te graag met ons dansen ;-)
Zondag waren we brak, haha, want we waren om 04:00uur thuis en om 07:00 werd ik alweer wakker door mijn gillende en spelende broertjes ;-)
Gelukkig zouden we vandaag lekker naar het zwembad gaan samen met Latifa, dus konden we daar een beetje afkoelen. Het was een gezellige middag met elkaar. ’s Avonds hadden we gelukkig weer water in huis en kon ik lekker douchen. Je geniet er wel meer van als je niet elke dag stromend water kunt gebruiken! Het is soms ook eerst een spannende belevenis voordat je überhaupt kunt douchen. Soms moet je eerst de nodige kakkerlakken verwijderen om veilig onder de douche te kunnen staan, maar ja, je kunt ze ook gezellig mee laten douchen natuurlijk ;-) Hartstikke leuk!

En toen was het alweer maandag, de laatste dag samen met Lotte. Haar laatste dag op de Kids active school. Ik mocht met haar mee! Het was tof om te zien hoeveel plezier ze met de kinderen heeft. De kinderen genieten echt van haar. In de pauze heb ik op de 1e hulp post mogen werken. Normaal deed Lotte dit elke dag. De kinderen hebben namelijk veel wondjes en deze worden op school verzorgd. Er waren ontzettend veel verschillende materialen, dus ik moest even goed uitzoeken wat ik kon gebruiken. Vond het ontzettend tof om te doen. Dus hopelijk kan ik hier ook nog werken de volgende maanden.

Na het afscheid op school heb ik samen de middag met Lotte en Bash doorgebracht in de Lodge. Dramatische afscheidsliedjes zingen, kaas eten en armbandjes maken. Het voelde gek om afscheid te nemen, want we hadden het ècht leuk met elkaar. Maar goed, afscheid nemen is niet voor altijd!

Maar na alle mooie en leuke dingen die ik hier mag meemaken, maak ik ook minder leuke dingen mee. Vandaag was eigenlijk de 1e dag die veel indruk op me heeft gemaakt. Vandaag ben ik gestart op de Labour ward. Verloskunde.
Stiekem was ik wel een beetje zenuwachtig, want ik had nog niet eerder een bevalling meegemaakt. Het duurde ook even voordat we iets konden doen op de afdeling. Om 10:00 kwam er een vrouw binnen waarbij ze de vliezen hadden doorgeprikt, en daarna probeerde ze te luisteren naar het hartje van de baby. Alleen dit lukte niet. 4 zusters hebben het geprobeerd, maar niemand hoorde iets. Toen er ook niets op de monitor te zien was ben ik samen met een collega en de moeder naar de afdeling chirurgie gegaan. Ze werd gelijk behandeld. Ik mocht samen met de verloskundige bij de operatie zijn. Het was onwijs spannend, want ik zag de angst in de ogen van de moeder staan. En iedereen bleef maar zeggen dat het kindje nog in leven was.. maar mijn gevoel zei wat anders.

De operatie ging van start.. maar tjee, het duurde zo lang voordat ze eindelijk een opening in de buik hadden gemaakt. Met 2 man hebben ze onwijs hard getrokken om de buik open te scheuren. Toen ze eindelijk genoeg ruimte hadden, was de baby te ver ingedaald, waardoor de verloskundige dus van onder mee moest duwen. Het was een vreselijk gezicht. Ik had er geen goed gevoel bij. En dat bleek ook wel toen de baby eruit werd gehaald.. Zijn armpjes hingen slap langs zijn lichaampje, er kwam geen gehuil uit zijn keeltje.. er was geen leven maar dood. Het was een bijzondere baby, zijn lichaam was helemaal gaaf, maar zijn hoofdje was niet volledig..
In een doek namen we de baby mee terug naar onze afdeling.. alle collega’s moesten even kijken wat voor speciaal geval dit wel niet was.
Er kwam niets meer uit mijn handen.
Maar hier gebeurd het blijkbaar vaker, want mijn collega’s gingen gewoon weer verder waarmee ze bezig waren. De vader van het overleden kindje kwam binnen met een doos.. hier werd het kindje in meegenomen.. pff.. wat een dubbel gevoel. Ik heb er gewoon woorden voor..
Bij thuiskomst heb ik mijn gastmoeder de situatie verteld.. ze vond het maar moeilijk dat ik moest huilen, ze vertelde dat zij dit 2 keer heeft meegemaakt.. ‘God heeft het zo gewild, en dat moet je accepteren, je moet dankbaar zijn dat de moeder nog leeft'. Daar heeft ze wel gelijk in, maar voor vandaag voelde het even als onrecht. Je staat machteloos..